Het is meer dan een jaar geleden dat ik een blogpost schreef. Nu, in Covidtijd schrijf ik een serie posts over wat mij overkomt in Colombia. Ik begin in februari 2020
Begin februari is tijdens een squall de ketting tussen Boanerges en zijn mooring gebroken. De Guarda Costa heeft Boanerges 2 km verderop opgepikt en naar de marine haar basis gesleept en aan de ketting gelegd. Boanerges is al 8 jaar min of meer illegaal in Colombia. De boot moet elk jaar minimaal 5 dagen het land uit. Dat betekent 350NM naar Panama en terug. Een problematisch verhaal want wind en stroom staan tegen op de terugweg. En Boanerges heeft geen zeilen meer. De oplossing is jaarlijks onder de tafel betalen. De Guarda Costa constateerd uiteraard dat de boot geen echt geldige papieren heeft. Dus ik moest snel van Medellin naar Cartagena om het een en ander te regelen. Intussen heeft Cali, mijn oppasser voor Boanerges, georganiseerd dat boot is vrijgegeven door de Guarda Costa en aan een geleende mooring ligt.
10 Februari vlieg ik van Medellin naar Cartagena (600km), Boanerges ligt er goed bij maar op een compleet andere plaats. Mijn mooring is niet te vinden op 10m diepte in troebel water en modder.
Cali heeft alles netjes opgelost afgezien van mijn probleem met de autoriteiten. Het is hier vrij normaal dat mensen leven met een roepnaam. Het duurde zeker 5 jaar voor ik begreep dat Cali eigenlijk Jairo Isquierdo Paredes heet. Mijn roepnaam is Boanerges, wel zo eenvoudig.
Cali stelt voor om een nieuw, veel zwaardere mooring te maken. Hij doet het gratis als ik voor het materiaal zorg en hij doet het op het achterdek van Boanerges. Het lijkt me niet een goed idee maar ik accepteer het maar.
Het blijkt een relatief eenvoudig karwei dat gedaan is in twee dagen. Ik bereken dat de mooring rond 1400kg weegt. De boot zinkt heel weinig in van achteren. Ik denk dat er niet veel zeilboten zijn waar je plek hebt om zo’n enorm blok te maken.
Van de Maritiem Agent krijg ik te horen dat er veel problemen zijn en de Importación Temporal niet zo eenvoudig te regelen is als in andere jaren. Het kippenhok met instanties is flink opgeschud. De Capitaneria del Puerto, Guarda Costa, Douane en Officina voor Tourismo en Dimar (Ministerie voor visserij en milieu) zijn in alle staten. Dat heeft wat te maken met komende in- en uitreis beperkingen.
Ik heb, na betalen, geregeld dat de illegale situatie mag voortduren tot juni. Dan zal ik terugkomen met stempels in mijn paspoort dat ik in Europa geweest ben, dus buiten Colombia was.(En blijkbaar mijn boot ook). Daarna zal Boanerges weer een tijdje legaal-illegaal in de baai liggen.
10 maart vlieg ik terug naar Medellin en ga definitief regelen dat we tussen 5-10 april naar Nederland vliegen waar we moeten zorgen dat Claudia een BSN krijgt. Zo niet dan zal ze nooit een weduwe pensioen kunnen ontvangen als ik overlijdt omdat het Campina pensioenfonds geen geld namens haar aan de belasting kan overmaken. Het BSN wordt alleen uitgegeven op gemeentehuizen in Nederland. (het kan niet op Bonaire wat hier om de hoek ligt, Nederland is wel zo slim om de bewoners ingezetenen van Noord-Holland te maken, maar niet met dezelfde rechten en voorzieningen) Ambassades en Consulaten hebben vrij weinig waarde meer voor individuele inwoners van Nederland. Alleen het paspoort vervangen kan nog. Het rijbewijs vervangen moet in Nederland gebeuren en kost vele maanden. Ik heb dus maar een Colombiaans rijbewijs gehaald. Dat is wel zo eenvoudig en goedkoop. Na de officiële zaken en bezoeken aan vrienden zullen we naar Spanje/Portugal reizen en Ewoud bezoeken.
Begin maart zijn in Medellin 3 Covids gevonden, in Cali 1 en Bogota 1, allen in de luxe buurten. Het eerste geval was een jonge vrouw op vakantie op Cuba. Op de luchthaven van Habana heeft ze Covid opgepikt van een Amerikaanse vlucht die uit van Miami kwam. Ze heeft mensen in Cali besmet. Dit is globalisering, in een dag zijn 2 landen besmet.
Enkele dagen later is Cartagena gesloten. Alle binnenkomende buitenlanders moeten 14 dagen in quarantaine.
Op 22 maart is een nationale lockdown afgekondigd. De overheden maken zich druk. De bevolking nog niet.
Cartagena is volledig afgesloten. Alle hotels en hostals zijn gesloten. Geen enkele boot mag nog naar binnen of naar buiten. De werkers in de marina verdienen geen peso meer, ook Cali niet. Alle werkers in hotels en restaurants en straatwerkers verdienen geen peso. Er bestaan in Colombia geen sociale verzekeringen/voorzieningen afgezien van een ziektekosten verzekering voor werkers in een reguliere baan die belasting en premie voor pensioen betalen. Dat is een minderheid van de bevolking. Er bestaat SISBEN, een soort van bijstand die emergecia ziektekosten vergoed maar is zeer lastig te verkrijgen.
Het is niet mogelijk om tussen Cartagena en Medellin te reizen. Er rijden geen bussen meer en er kan niet meer gevlogen worden. Alleen nog noodzakelijk verkeer tussen de steden is toegestaan. (Bevoorrading van supermarkten, ziekenhuizen, nutsvoorzieningen, politie/militairen etc.)
Ik heb geluk dat ik net op tijd in Medellin terug ben.